zondag 4 oktober 2015

Blije dag 4 t/m 9: Naar Duitsland en terug

Toen ik zo'n twaalf jaar geleden een antropologisch afstudeeronderzoek deed onder Afghaanse vluchtelingen in Duitsland leerde ik M. kennen, een Afghaanse studente van mijn leeftijd. Het klikte meteen. En we hielden contact. Haar mannenkeuze bleek niet zo geweldig, maar ze hield er wel twee hele leuke kinderen aan over.

Drie maanden nadat ze bij mij een weekje vakantie hadden gevierd kwam het nieuws: bij Liya van amper 4 was leukemie geconstateerd. Als het drie weken later was ontdekt had ze niet meer geleefd. De wereld stond op z'n kop: M. en dochtertje kwamen in het ziekenhuis te wonen, haar baan in het speciaal onderwijs werd tijdelijk stopgezet, en voor zoontje Kian moest gedurende de ziekenhuisopnames ander onderdak gevonden worden. In de afgelopen maanden ben ik er veel te weinig voor ze geweest. Het was de hoogste tijd ze op te zoeken. Mijn vriend Jurjen ging een weekend mee, ik zou iets langer blijven. Ondanks de treurige reden van onze reis ik besloten er toch een soort van vakantie van te maken. En om gewoon door te gaan met dagelijkse geluksmomenten verzamelen.

Dag 4


Ik krijg Sehnsucht als ik een poos niet in Duitsland geweest ben. Dan verlang ik naar Brezels, naar de taal, naar de pittoreske pastelkleurige huisjes, naar de weidsheid van het landschap. In de trein begon het echte vakantiegevoel: bij bergen, hellingen met wijnstruiken en poepige anton pieck-dorpjes langs de Rijn. We waren de mooiste plekjes al voorbij toen ik bedacht dat ik er een foto van moest maken.

Dag 5


Jurjen is erg goed in kinderen opjutten en zelf ook weer een wild kind worden. Er is waarschijnlijk nooit eerder zo veel gerend, gelachen en gespeeld op de Mannheimer oncologie-afdeling. Ik vond even een rustig voorleesmoment voor de boel weer op stelten werd gezet. Liya kende het hele verhaal al van voor naar achter en weer terug, maar dat deerde niks. Ook namen we op mijn telefoon een paar filmpjes op, waarbij we elkaar ondervroegen.

Dag 6 


De kleine buddha werd vandaag voor een paar dagen uit het ziekenhuis ontslagen en wilde niet veel meer dan voor de tv hangen. Terwijl Jurjen naar de trein werd gebracht keken wij samen een stuk van de film Sammys Abenteuer (Around the world in 50 years), en speelden we verstoppertje en dierentuintje.

Dag 7


Petje af voor alle vaders en moeders, vooral de alleenstaande. Na een paar dagen non-stop kindergeschreeuw, -gespeel en -gejammer voelde het als de hoogste vorm van vrijheid om even een uurtje alleen de deur uit te gaan. Onder het mom "Eco-producten zijn hier veel goedkoper" kneep ik er tussenuit naar de DM. Het is trouwens nog waar ook.

Dag 8 


Ik wilde niet rechtstreeks weer terug naar Nederland en had een nachtje in Koblenz geboekt. Ik zat al in de trein toen ik ontdekte dat je maar tot 18:00 in het hotel kon inchecken. Ik zou om 17:41 aankomen, de trein gooide daar nog 8 minuten vertraging bovenop. Dus in plaats van te genieten van het uitzicht zat ik alleen maar op de klok te kijken... Maar ik haalde het! (al koos ik ervoor deze foto pas na het inchecken te maken). Hallo Koblenz! 

Dag 9



Urenlang sjokte ik door Koblenz, en af en toe maakte ik foto's waarvan ik dacht 'Dit zal dan misschien mijn geluksmoment van vandaag wel zijn'. Maar toen ik na een lange reis weer voor de deur van mijn eigen deur stond voelde ik het opeens écht, dat gevoel van geluk dat door mij lichaam sijpelde. Heerlijk, weer thuis!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------


1 opmerking: