Blije dag 25: Een middagje asielzoekerscentrum

"Shai, shai nana, kahwa!" riep ik in mijn beste Arabisch. "Thank you! Dankoewel!" glimlachten de vluchtelingen terug, nadat ze een bekertje hadden gevuld met thee, verse muntthee of oploskoffie. En heel veel suiker. Het is maar een simpel gebaar, maar de door centrumbewoners beschilderde theekar van stichting De Vrolijkheid is altijd een succes.

De teken- en schilderworkshop was dat op zich ook wel. Als je door de verf-op-tafels-kleren-en-vloer heen kon kijken, en je het niet erg vond dat de deelnemers zich niet precies aan de workshopopdracht hielden. Er zijn op het moment maar weinig kinderen in het asielzoekerscentrum, maar ik vond het prachtig om te zien hoe ook volwassenen spontaan aanschoven en geconcentreerd zaten te tekenen en te schilderen.

Een Eritrese jongen werkte aan een enorme Eritrese vlag, terwijl zijn vriend een groot cartoonesk portret tekende. Een potige man vol tattoos tekende een lieflijk bosje bloemen met een vogel erbij. Een gesluierde vrouw van middelbare leeftijd zat bootjes te vouwen van gekleurd papier. Naast haar zat een meneer heel gedetailleerd aan een kaart van Irak te werken, met in het Arabisch een uitgebreide legenda en uitleg erbij: zwart was ISIS-gebied, groen was Koerdistan, in een ander gebied was Iran de baas, in weer een ander gebied "was iedereen al dood." Een helder geel middenstuk gaf Bagdad aan: "Alleen dat is nog Irak."

Een Syriër wees trots naar zijn twee kunstwerken: een hart met het woord "Syria" er in, en een lieflijk bootje op zee. "Welke zee is dat?" vroeg ik, "De zee van Nederland? De Noordzee?" "Ja, de zee van Amsterdam."

"Heeft iemand net deze tekening zitten maken?" vroeg een jongen van in de twintig. Hij wees naar de tekening van het bootje op zee. "Bad memories, really bad memories!" vervolgde hij hoofdschuddend, en in gebroken Engels vertelde hij hoe hij drie keer had geprobeerd de oversteek van Turkije naar Griekenland te maken. Tweemaal was de boot gekapseisd en had de Turkse kustwacht ze teruggehaald.

Een jongetje van rond de tien werkte wel een uur in opperste concentratie aan een groot rood hart met een gezicht. Om rustig te kunnen werken nam hij een plekje op de grond in. Als je goed kijkt zie je een voetafdruk in het rood staan. Dat is mijn voet, want ik had dat schilderij op de grond natuurlijk te laat in de smiezen. Hij was alsnog zo blij met het resultaat dat het niet aan de muur in de recreatieruimte mocht komen te hangen. Nee, deze ging mee naar 'huis'.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------


"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  

-------------------------------------------------------------------------------------------------