vrijdag 10 april 2015

Voorstrijk

Officieel zijn de woningen nog niet opgeleverd, maar we mochten wel alvast beginnen met klussen. Ik logeer een paar dagen in Lent om mijn huis te schilderen. Dat begon gisteren met de muren en plafonds in de voorstrijk zetten. Een ecologisch goedje op basis van lijnolie, dat op je hoofd plenst als je het op het plafond wil smeren. Of eigenlijk begon de dag met een interview met de Gelderlander:


Morgen ga ik alleen in de ochtend klussen, en dan reis ik met Hanneke-van-de-foto-hierboven af naar de zusters Augustinessen in Utrecht, die graag het naadje van de kous willen weten over ons project. Zusters die van oudsher ook alles weten van gemeenschappelijk leven en van handen uit de mouwen steken om idealen in de praktijk brengen. Hanneke en ik hebben er na ons eindexamen een half jaar intern gezeten om ze te assisteren in hun opvangtehuis voor vrouwen en kinderen, en ik vind het heel leuk om ze nu weer eens terug te zien.

Maar eerst nog vandaag. Ik probeer mezelf het logeerhuis uit te krijgen om dat voorstrijkgebeuren af te maken. Het is pas dag twee en ik heb al overal spierpijn. Nog even een kop koffie, en dan ga ik écht.

Update: de bewijsfoto's dat ik geweest ben:





zondag 5 april 2015

Hundertwasseren

Kennen jullie het werkwoord al, 'hundertwasseren'? Hier in mijn huidige woongemeenschap is het al bijna een begrip, met tegen de twintig buren die er inmiddels bij mij een workshop in hebben gevolgd.


Bij wijze van afscheidscadeautje gaf ik afgelopen zaterdag nog eenmaal een workshop in mijn woongemeenschap. Sommige mensen had ik dat al anderhalf jaar terug beloofd, en belofte maakt nou eenmaal schuld. Ook Welmoed had ik tijdens de November Geefmaand van 2013 al uitgenodigd om een workshop bij me te komen volgen, en die kwam nou helemaal uit Amersfoort om mee te doen.

We gingen aan de slag rond twee kenmerkende beeldelementen uit het werk van de Oostenrijkse schilder en architect Friedensreich Hundertwasser: zijn 'lollibomen' en zijn torenhuisjes, vaak met een uivormig, oosters aandoend dak. Papier in een lichte tint grijs, zwarte watervaste markers, ecoline, goud- en zilververf en holografisch papier: daar moest het mee gebeuren.

Urenlang werd er in opperste concentratie gewerkt. Om een uur 's middags gaf ik het startsein. Om half zeven 's avonds werkte ik met moeite de laatste mensen naar buiten. Ik keek toe en hielp hier en daar een handje. En genoot. Van het enthousiasme dat mijn deelnemers aan de dag legden. Van de onderling zeer verschillende maar stuk voor stuk prachtige resultaten. Van de blijdschap en trots die van veel gezichten af te lezen was. 'Color therapy for the old,' luidde een sarcastisch commentaar op mijn facebookprofiel. Maar wat dan nog?



 

  




Welmoed had haar hundertwasser nog niet af kunnen krijgen. Ik maakte een plaatsje voor haar vrij aan de tafel in mijn woonkamer zodat ze verder kon schilderen. De Indiër liet ik een warme hap bezorgen.

En het werd later. En later. En flink later.


Maar toen... was hij toch echt af. Om half twee 's nachts. En het resultaat mocht er zijn! Met haar nieuwe 'schat' ging het weer richting Amersfoort.


Of ik in Nijmegen weer workshops ga geven, werd me meteen via facebook gevraagd. Ik heb zelfs al twee spontane aanmeldingen...

vrijdag 3 april 2015

"Hij reageert toch niet"

"Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" rijmt de dementerende dame in rolstoel, terwijl ze met een stofdoek de kast van mijn gitaar oppoetst, als ware het een spiegel. Heel voorzichtig durft ze later ook haar vingers over de snaren te laten glijden. En dan over de stof van mijn outfit: "Wat een mooie jurk!"

"Blijf maar bij hem uit de buurt. Hij heeft een pesthumeur en kan je zo een pets verkopen," fluistert de verpleegster waarschuwend, doelend op de meneer die met zijn ogen stijf dicht stommetje zit te spelen. Dezelfde meneer die nog geen kwartier later met pretoogjes om me heen danst, en enthousiast meezingt met mij en mijn gitaar: "Que sera sera, whatever will be, will be," "Twee dotten van motten, in mijn ouwe jas," "Daar aan de waterkant" en "Hup zei m'n simmetje daar gaat 'ie weer.."

"Hij reageert toch niet," zegt de zoon over zijn vader. De vader die zowaar een paar regeltjes meezingt, en dan, als we zeggen dat we weer moeten gaan, meedeelt dat hij nog wel twee liedjes wil horen. Mijn clownsmaatje krijgt zelfs een hapje van zijn kibbeling aangeboden.

En mijn nieuwe speelkat Olaf? Die mag het hele optreden lang bij een mevrouw op schoot liggen en wordt heerlijk geaaid en gekroeld.


Wat een mooi vak, contactclown voor de zorg!