De woongemeenschap waar ik woon draait wekelijks een zondagscafé waar ook mensen uit de buurt en toevallige voorbijgangers welkom zijn. Ik wilde vandaag eigenlijk besteden aan cocoonen, rommelen, to do-ijstjes afwerken, schoonmaken en opruimen, maar toen zag ik op een facebookfoto dat er heerlijk ogende taart en koekjes op me te wachten stonden. Gebakken door bewoners en helemaal verantwoord en veganistisch enzo.
Ik schoof aan voor een stukje vega-kwarktaart en een cappuccino en kwam in gesprek met een paar bezoekers. Een vrouw herkende me van een feestdag op het asielzoekerscentrum, waar zij met de kleintjes muziek maakte en ik aan het schminken was. "Ik woon hier," zei ik. En terwijl ik over het project vertelde borrelde er plots een gevoel van trots op, en het besef hoe bijzonder mijn woonplek eigenlijk is.
Dat wil ik nog wel eens vergeten nu het leven hier al zo gewoontjes lijkt.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Ja, maar waar werd je nu blijer van: de taart of het trotse gevoel?
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt mij heel fijn als je je plekje op de wereld hebt gevonden. Vooral als je een woongemeenschap met gelijkgestemden hebt gevonden.