Gisteren was ik met vier andere contactclowns uitgenodigd bij een enorme zorginstelling in Apeldoorn. We bezochten drie groepen mensen met een ernstig meervoudige beperking. Mensen in rolstoelen met vergroeide ledematen en rompen, die niet kunnen spreken maar wel soms met harde kreten of tandengeknars van zich laten horen.
Een paar mooie momenten:
Terwijl ik probeerde contact te maken met een man die alleen "prrrrr" zei, zag ik dat een man aan de overkant van de kamer lachend naar me zat te kijken, met een enorme bijna-tandeloze lach. Uitzonderlijk, want veel mensen met een ernstig meervoudige beperking krijgen niet echt mee wat er twee meter buiten hun gezichtsveld gebeurt. Ik zwaaide even naar hem en riep "Hallo!" Hij zwaaide terug. Ik zwaaide weer, hij zwaaide terug. Zwaaiend liep ik op hem af. Zijn hand bleef in de lucht hangen. Voorzichtig bracht ik mijn hand naar zijn hand toe. Toen onze handen elkaar bijna raakten gaf hij opeens een enorme pets tegen mijn hand. Daar moest hij erg om lachen, dus dat succesverhaal herhaalden we nog een paar keer. Ik begon er "Papegaaitje leef je nog" bij te zingen. Bij de "Eja deja poef!" prikte ik voorzichtig in zijn buik (op een van de weinige plekjes waar zijn trui niet doorweekt was van speeksel). Zijn gezicht liep over van verbazing en verwarring, wat moest hij daar nou mee? Dus nog maar een keertje...
Heftig bewoog de rolstoel heen en weer toen ik voor haar stond en een liedje speelde op mijn guitalele. De wielen kwamen los van de grond, zo zat de mevrouw te schudden van plezier. Een andere mevrouw gooide met een enorme lach haar armen de lucht in en wierp zich in haar stoel van links naar rechts, (bijna) op de maat van de muziek.
De mevrouw bij wie ik stond moest opeens niezen. Clown Toon snelde toe. Samen moesten wij zogenaamd hard niezen. De mevrouw schaterde het uit. Elke keer. Clown Toon haalde een dun voile sjaaltje tevoorschijn om zogenaamd haar neus mee af te vegen. Liefdevol streek hij het sjaaltje langs haar neus. Langs haar oor. Over haar hoofd. En over dat van de buurman. Ik nam het sjaaltje over en speelde verder. Ik legde het over mijn eigen hoofd heen en bracht mijn hoofd naar haar toe. Met de weinige controle die ze over haar handen had wist ze het op te tillen en naar binnen te gluren. Kiekeboe!
Toen het tijd was om te gaan zette ik, met mijn guitalele en met gezang, spontaan "De uil zat in de olmen" in. Langzaam namen de andere clowns afscheid van de mensen met wie ze aan het spelen waren en kwamen ze achter me aan, als ware ik de rattenvanger van Hamelen. Er ontstond een vijfstemmig samenzang dat warempel nog ontzettend goed klonk ook, hoe simpel het lied ook mocht zijn. We liepen een paar rondjes door de ruimte en toen de deur uit. Door de gang. Door de achterdeur naar buiten, nog steeds zingend. In jubelstemming, omdat ook dit derde optreden weer zulke mooie contactmomenten had opgeleverd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Prachtig Marije! Heel ontroerend. X
BeantwoordenVerwijderenWat mooi dat je dit werk kunt doen, met je opleiding. Het is een goede investering geweest.
BeantwoordenVerwijderen