Blije dag 2: Kattengejank

Moment 1: Ik heb al vier weken geen warm water. Vandaag kwam er een mannetje langs om mijn warmptepomp opnieuw aan een reparatiepoging te onderwerpen. Hij was nogal wat tijd bezig, dus af en toe moest er een kop koffie in. Terwijl de reparateurs van vrijdag de koffie staande naast mijn warmtepomp naar binnen goten, kwam deze man aan mijn eettafel zitten. "Ben je muzikant?" vroeg hij, kijkende naar mijn instrumenten, vrijwel meteen gevolgd door een "Mag ik?" En voor ik het wist zat de man met mijn trekzak in mijn handen, waar hij uiteindelijk trots de eerste regel van "Op een grote paddenstoel" op wist te spelen. Bij de tweede koffiepauze greep hij naar mijn gitaar en naar mijn liedboekje met liedjes die ik voor dementerenden zing. Voor ik het wist zongen we samen "De klok van Arnemuiden" en "Twee motten."

Het ultieme happy-day-momentje zou geweest zijn als de reparatie gelukt zou zijn. Helaas, hij wist wel te herleiden waar het aan schortte, maar dat blijkt het pakkie-an van een ander bedrijf. Dus nu weer afwachten. Maar om die man in werkkleding die met mijn muziekinstrumenten in handen zat moest ik toch ook wel erg gniffelen.

Moment 2: Buurkatten op visite, altijd gezellig! Vooral als het er maar eentje is. De territoriumstrijd is nog niet gestreden, dus meerdere buurkatten tegelijkertijd in mijn huis betekent meestal matten. Voor de verandering ging het vandaag goed, met twee katten tegelijk. Nummer drie liet ik toch maar voor de deur staan.

(Met de klok mee: Ronja op bed, daarna Birk op bed, en Ronja verdreven naar de koffer)

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 1: Oost west...

Heerlijk om weer thuis te zijn na twee dagen Rotterdam. Ik woon al sinds eind april in Nijmegen, maar reis nog wekelijks twee dagen naar Rotterdam om te werken. Ik ga nog even lekker nachtbraken met Villa Single Mama en een grote mok thee (en vergeet voor het gemak even dat de boilermannetjes morgenvroeg om 8 uur alweer op de stoep staan voor een nieuwe reparatiepoging).

------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays 
------------------------------------------------------------------------------------------------ 

Daar wonen we dan...

Bijna een maand geleden schreef ik mijn laatste bericht. Inmiddels woon ik al anderhalve week in onze strowijk in Lent, en sinds gisteravond heb ik internet. Met de buurman onderhoud ik innige contacten, want dat is niet geheel toevallig mijn vriend. 'Samenwonen light' noemen we dat. In Rotterdam zaten er twee verdiepingen tussen, en nu nog maar een -overigens prachtig geleemstuct- kalkzandstenen wandje.

Goh ja, hoe moet ik die maand in een paar alinea's samenvatten? Die ontzettend hectische maand van op en neer pendelen tussen Rotterdam en Lent, klussen, ad hoc oplossingen zoeken voor dingen die misgingen (bestelde verfpot onderweg gebarsten, favoriete laminaat niet op voorraad leverbaar, dat soort dingen die je er eigenlijk niet bij kunt hebben in zo'n periode), een vette allergische reactie op het bouwstof die me mijn longen uit mijn lijf deed hoesten, en tenslotte een boel stampij in de media. Laat ik er gewoon een paar kopjes van maken.

Opgeruimd staat netjes

Ik heb eindelijk ontdekt waar mijn dwangneurotische minimalisme goed voor is. Toen ik begon met dozen inpakken en ontdekte dat ik alleen al voor mijn fotoboeken vijf halve dozen nodig had, moest ik steeds heel hard (met opgeheven armen) roepen: "Spullen!! O, ik heb zoveel spullen!" Met een boel echootjes door de dag heen; tijdens een film, tijdens het eten, in bed, steeds lispelde ik onwillekeurig voor me uit: "zzpullennn...".  Maar al snel bleek dat het allemaal toch wel reuze mee viel met die hoeveelheid spullen van mij. Ze zaten ook in een wip in de verhuiswagen.

Alhoewel ik pas met het schilderen van mijn huis begon toen bijna iedereen al klaar was, haalde ik iedereen ruimschoots in door de dag na mijn verhuizing al volledig ingericht te zijn. Op zondag sleepten we mijn 15 dozen en wat meubels mijn nieuwe huis in en ging mijn broer in de weer met een boor om lampen en gordijnroedes op te hangen. Maandag haalde ik mijn spullen uit de dozen en zette ze in de kasten.

Waarna ik triomfantelijk op de bank ging zitten. Klaar! Twee dagen na mijn verhuizing zag mijn huis er zo uit:

Alleen mijn klerenkast moet nog in elkaar gezet, maar dat ziet toch niemand, en dat ben ik zelf al bijna vergeten na twee weken met een kledingberg leven. Ik heb toch nog geen spiegel, dus het valt me toch niet op hoe verkreukeld ik er al dan niet uit zie.

Ter vergelijking, mijn vriend zit er zo bij:

En dan doet 'ie het heus niet slechter dan de andere mensen. Het betekent wel dat alle buren één voor één langskomen om iets te lenen uit mijn georganiseerde huishouden. Mijn oven, een busje kerrie, plakband, punaises, een schroevendraaier, ik weet het met een gedecideerde greep tevoorschijn te toveren (behalve die punaises dan). Of ze komen een plasje doen op mijn wc, of zich douchen onder mijn douche.

De opening

Op 1 mei was de officiële opening van het complex. Iedereen die bij de bouw betrokken is geweest was ervoor uitgenodigd: woningcorporatie, aannemer, gemeente, provincie en andere professionals, maar ook de vele bouwvrijwilligers die de houtskeletten hebben opgevuld met stro en afgewerkt met leem. Het was een vrolijke, zonnige dag. En ook de dag waarop de buurkinderen ontdekten dat ik kan schminken, dus ik ben meteen al een favoriete buuf.

Circus

Aan de opening ging een waar mediacircus vooraf. Ik doe al heel lang achter de schermen de PR -website, social media, persberichten schrijven- maar had er al die tijd onderuit weten te komen om oog in oog met journalisten te staan. Nu stond mijn telefoonnummer onder de persuitnodiging en was er geen ontsnappen meer aan. Het eerste tv-interview ging nog hakkelend, maar als snel stond ik voor kranten, tv en radio mijn zegje te doen alsof het niets was. Ik kreeg er nog lol in ook.

Vakantiegevoel

Nu is de rust wedergekeerd. Dat wil zeggen: echt rustig is het hier nooit. Terwijl ik op de bank zit te typen hoor ik vanaf meerdere plekken het geluid van boormachines. De buurman is zelf kasten aan het maken. Een andere buur is met de vloer bezig. Ik hoor gepraat en gelach, en gestommel van voeten op de houten galerij. De galerijen functioneren als ontmoetingsplek. Vooral met mooi weer is het heerlijk om over de balustrade te hangen, en loom gade te slaan wat er allemaal gebeurt. 

"Nou, ik ga maar weer eens naar mijn tent," zeggen de overbuurvrouw en ik tegen elkaar om ons campinggevoel te onderstrepen. Ja, het is hier net een vakantieoord. Dat voelt zo nu ik hier vers neergestreken ben vanuit een betonnen bunker in Rotterdam, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het gewoon zo blijft. Vakantie in eigen huis.

Voorstrijk

Officieel zijn de woningen nog niet opgeleverd, maar we mochten wel alvast beginnen met klussen. Ik logeer een paar dagen in Lent om mijn huis te schilderen. Dat begon gisteren met de muren en plafonds in de voorstrijk zetten. Een ecologisch goedje op basis van lijnolie, dat op je hoofd plenst als je het op het plafond wil smeren. Of eigenlijk begon de dag met een interview met de Gelderlander:

Morgen ga ik alleen in de ochtend klussen, en dan reis ik met Hanneke-van-de-foto-hierboven af naar de zusters Augustinessen in Utrecht, die graag het naadje van de kous willen weten over ons project. Zusters die van oudsher ook alles weten van gemeenschappelijk leven en van handen uit de mouwen steken om idealen in de praktijk brengen. Hanneke en ik hebben er na ons eindexamen een half jaar intern gezeten om ze te assisteren in hun opvangtehuis voor vrouwen en kinderen, en ik vind het heel leuk om ze nu weer eens terug te zien.

Maar eerst nog vandaag. Ik probeer mezelf het logeerhuis uit te krijgen om dat voorstrijkgebeuren af te maken. Het is pas dag twee en ik heb al overal spierpijn. Nog even een kop koffie, en dan ga ik écht.

Update: de bewijsfoto's dat ik geweest ben:

Hundertwasseren

Kennen jullie het werkwoord al, 'hundertwasseren'? Hier in mijn huidige woongemeenschap is het al bijna een begrip, met tegen de twintig buren die er inmiddels bij mij een workshop in hebben gevolgd.

Bij wijze van afscheidscadeautje gaf ik afgelopen zaterdag nog eenmaal een workshop in mijn woongemeenschap. Sommige mensen had ik dat al anderhalf jaar terug beloofd, en belofte maakt nou eenmaal schuld. Ook Welmoed had ik tijdens de November Geefmaand van 2013 al uitgenodigd om een workshop bij me te komen volgen, en die kwam nou helemaal uit Amersfoort om mee te doen.

We gingen aan de slag rond twee kenmerkende beeldelementen uit het werk van de Oostenrijkse schilder en architect Friedensreich Hundertwasser: zijn 'lollibomen' en zijn torenhuisjes, vaak met een uivormig, oosters aandoend dak. Papier in een lichte tint grijs, zwarte watervaste markers, ecoline, goud- en zilververf en holografisch papier: daar moest het mee gebeuren.

Urenlang werd er in opperste concentratie gewerkt. Om een uur 's middags gaf ik het startsein. Om half zeven 's avonds werkte ik met moeite de laatste mensen naar buiten. Ik keek toe en hielp hier en daar een handje. En genoot. Van het enthousiasme dat mijn deelnemers aan de dag legden. Van de onderling zeer verschillende maar stuk voor stuk prachtige resultaten. Van de blijdschap en trots die van veel gezichten af te lezen was. 'Color therapy for the old,' luidde een sarcastisch commentaar op mijn facebookprofiel. Maar wat dan nog?

 

  

 

Welmoed had haar hundertwasser nog niet af kunnen krijgen. Ik maakte een plaatsje voor haar vrij aan de tafel in mijn woonkamer zodat ze verder kon schilderen. De Indiër liet ik een warme hap bezorgen.

En het werd later. En later. En flink later.

Maar toen... was hij toch echt af. Om half twee 's nachts. En het resultaat mocht er zijn! Met haar nieuwe 'schat' ging het weer richting Amersfoort.

Of ik in Nijmegen weer workshops ga geven, werd me meteen via facebook gevraagd. Ik heb zelfs al twee spontane aanmeldingen...

"Hij reageert toch niet"

"Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" rijmt de dementerende dame in rolstoel, terwijl ze met een stofdoek de kast van mijn gitaar oppoetst, als ware het een spiegel. Heel voorzichtig durft ze later ook haar vingers over de snaren te laten glijden. En dan over de stof van mijn outfit: "Wat een mooie jurk!"

"Blijf maar bij hem uit de buurt. Hij heeft een pesthumeur en kan je zo een pets verkopen," fluistert de verpleegster waarschuwend, doelend op de meneer die met zijn ogen stijf dicht stommetje zit te spelen. Dezelfde meneer die nog geen kwartier later met pretoogjes om me heen danst, en enthousiast meezingt met mij en mijn gitaar: "Que sera sera, whatever will be, will be," "Twee dotten van motten, in mijn ouwe jas," "Daar aan de waterkant" en "Hup zei m'n simmetje daar gaat 'ie weer.."

"Hij reageert toch niet," zegt de zoon over zijn vader. De vader die zowaar een paar regeltjes meezingt, en dan, als we zeggen dat we weer moeten gaan, meedeelt dat hij nog wel twee liedjes wil horen. Mijn clownsmaatje krijgt zelfs een hapje van zijn kibbeling aangeboden.

En mijn nieuwe speelkat Olaf? Die mag het hele optreden lang bij een mevrouw op schoot liggen en wordt heerlijk geaaid en gekroeld.

Wat een mooi vak, contactclown voor de zorg!

Verhuisperikelen

Voor iemand die een blog bijhoudt over haar aanstaande verhuizing naar een ecologische woongemeenschap schrijf ik wel bar weinig over mijn aanstaande verhuizing naar die ecologische woongemeenschap. Of eigenlijk bar weinig in het algemeen. Maar dat heeft alles te maken met die aanstaande verhuizing naar de ecologische woongemeenschap. En met een gebrek aan energie. Maar ook dat zou best eens te maken kunnen hebben met die aanstaande verhuizing.

Het archief van mijn leven

Een verhuizing is de uitgelezen gelegenheid om eens schoon schip te maken wat betreft spullen. Ik schreef hier al hoe ik terugreisde in de tijd bij het uitzoeken van mijn basisschoolspullen. Daarna volgden schoolspullen van de middelbare school, mijn tekenmappen, studie- en cursusmateriaal, allerhande knipsels, memorabilia van al die linkse en groene clubjes waar ik ooit lid van was, een grote doos met brieven, wat dagboeken, een stapel fotoalbums. Het is allemaal bekeken, herlezen, gefotografeerd, ingescand. En opnieuw doorleefd.

Doos met spullen uit mijn middelbare schooltijd

Ruim een maand leefde ik in het verleden. 's Nachts in mijn dromen was ik weer een jongere versie van mezelf. Maar met resultaat: het archief van mijn leven is teruggedrongen tot een hapklare brok.

Huizen bouwen

Al eerder schreef ik over het bijzondere woonproject waar ik ga wonen. Gisteren kwam een einde aan de ruim acht maanden waarin de toekomstige bewoners intensief meehielpen met de bouw. Het begon allemaal met houten frames opvullen met stro. Daarna volgde een periode van leemstucen. Toen kwam het schilderen van alle gemeenschappelijke ruimtes. Het houtwerk oliën. Zonnepanelen helpen plaatsen. Rietplantjes planten voor het waterzuiveringsfilter.

Ik ben niet zo'n doe-het-zelver en koos steeds voor een andere, minstens zo dankbare taak: eten koken voor de bouwers, in de pipowagen naast het terrein. Gisteren en eergisteren voorlopig voor het laatst. Vandaag heb ik een dagje niksen dan ook wel verdiend. Vind ik.
 

Hout oliën op de laatste klusdag

Mijn woning woonklaar

Vanaf 1 april mogen we in onze eigen woningen klussen. Op 15 april gaat het huurcontract in en krijgen we de sleutel, en op 1 mei vieren we de officiële opening, met bobo's en pers enzo (als ik die tenminste weet te lokken, want ik ben de persmadam).

De keuzemogelijkheden en de logistieke puzzels rond de verhuizing geven kortsluiting in mijn hoofd. Hoe zorg ik als klus-leek en niet-autobezitter en dat ik, wonend in Rotterdam, mijn woning in Nijmegen woonklaar krijg? Hoe krijg ik klusspullen en verf ter plekke? En over verf gesproken: voor welke soort ecologische muurverf kies ik? Met welke voorstrijk? En wat moet er op de plafonds? Welke kleur muurverf past er bij okerkleurige en gele leemstuc? Welke verf is geschikt voor de badkamer? En bij het fornuis? En wat moet ik met de vloeren?

Dan het verhuizen zelf. Hoe kom ik aan een verhuiswagen? Hoe groot moet die zijn? Wie kan chauffeuren? Wie vraag ik om te helpen sjouwen? En waar ga ik de eerste weken of maanden logeren, als ik in Nijmegen woon maar nog in Rotterdam werk?

Ze tollen rond in mijn hoofd, die vragen. Een aantal ervan hebben zich inmiddels opgelost. Op de rest kauw ik verder.

Mijn woning, die ik zelf mocht intekenen. Mijn vriend komt precies naast me te wonen, in zijn eigen eenpersoons woning. Samenwonen light, de nieuwe trend

Openslaande deur naar mijn woonkamer

Zicht op de keuken

Badkamertje

Woonkamer met uitzicht op het groene dak van het gemeenschapsgebouw

Slaapkamer

Keuken en woonkamer

Ik wou dat ik er al woonde...