“Dat geeft niks hoor meneer!”
Met de bewoners van een Nijmeegs verpleegtehuis zong ik vandaag kerstliedjes. Een nieuwe meneer kreeg dikke tranen in zijn ogen bij het horen van de bekende melodieën, en vertelde (vanwege zijn slechte geheugen zelfs meerdere keren) hoe zijn broer vroeger thuis achter het harmonium ging zitten en de hele familie dan meezong. De mevrouw die me altijd als eerste begroet en haar arm in de mijne haakt zat afwezig te frunniken aan haar handtas en nam me nu nauwelijks waar toen ik binnenkwam. Tijdens het zingen werd ze steeds alerter, en aan het eind stonden haar ogen weer helder. En haar mondhoeken omhoog. De onrustige mevrouw die altijd de hele dag rondschuifelt bleef warempel de hele sessie op een stoel zitten, en zong het hardst van iedereen met alle liedjes mee. Op de bovenverdieping word ik vaak alleen maar aangegaapt als ik kom zingen, maar nu waren er twee die toch af en toe een paar regels meezongen. “Glohohohohohohohohohoohoria in excelsis deo!”
 |
| Op de foto geen kerstliedje, maar wel mijn guitalele |
"Zingen is goed voor de ademhaling, toch?" zei de nieuwe meneer.
"Ja, en ook voor het humeur!" antwoordde ik.
Morgen ga ik nog met m'n guitalele naar een andere beschermde woonlocatie.
Blij het heel gaaf vinden dat je dit doet!!
BeantwoordenVerwijderen