vrijdag 22 april 2016

Een rusthuis vol liedjes


't Zullen niet meer dan tien mensen zijn," was me gezegd. Maar als ik die avond het lokale verzorgings- en verpleeghuis binnenkom met mijn guitalele en mijn liedjesmap onder de arm kijkt een halve recreatiezaal vol mensen me verwachtingsvol aan: "Daar is de zangeres." Slik.

Maar gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Al bij de eerste noten valt mijn hele publiek luidkeels in. En ik mag over drie weken weer terugkomen.

====================================================================

Het schudeitje dat ik meneer De Vries geef maakt de drummer (die hij ooit was) in hem wakker. Met zijn nog vrije hand grijpt hij een theelepel. Stoelleuning, tafel, koffiekopje en schoteltje worden onderdeel van zijn drumstel. Opzwepende ritmes overstemmen al gauw mijn gitaar. Een vrijwilligster brengt gauw haar kopje koffie in veiligheid. Twee vrouwen aan de andere kant van de tafel beginnen in de maat mee te tikken met hun sleutelbossen. Mevrouw Pieterse naast mij slaat met vlakke hand haar dijbeen blauw, als ware het een trommel. 

"Ik moet nog ergens een tamboerijn hebben liggen," bedenkt meneer De Vries zich als het programma is afgelopen. "Die zal ik eens opzoeken voor de volgende keer."

=====================================================================


"Meijers, u bent toch nooit getrouwd geweest?" 
"Jawel, maar mijn vrouw is na een jaar overleden."
"Dan heeft u zeker niet goed voor haar gezorgd."

Als 'Marije Matthieu' (zoals ze mij in dat bejaardentehuis noemen) en haar gitaar na een serie oud-Hollandse liefdesliedjes even pauze nemen, barst de conversatie los. En die is niet bepaald mild.

"Het waren haar longen," licht meneer Meijer toe.
"Platgedrukt zeker," sist een mevrouw, met een hoofdknik naar de corpulente meneer Meijers.

"Eh dames en heren, laten we maar weer snel verder gaan met het liedjesprogramma."

=====================================================================


"Ik heb zo genoten van je versjes. Ik herinner me dan hoe mijn vader 's avonds altijd op de rand van mijn bed een versje zong," vertelt mevrouw Pieterse na afloop. 
"Welk versje zong hij dan, weet u dat nog?" 
"Diezelfde versjes als dat jij zingt." 

"Je komt toch wel snel weer? Ik ben zo benieuwd welke versjes je dan hebt."

=====================================================================



"Is er geen aangepast programma?" vroeg de bejaarde dame verbaasd toen ze aanschoof bij mijn liedjesuurtje. Minstens zo verbaasd keek ik terug. Ze lichtte me in over het overlijden van Prince. Maar nee, 'Purple rain' heb ik toch echt niet in mijn repertoire, dus we behielpen ons maar met een lied over grootvader die samen met zijn klok heenging. En eentje over de graftekst van een schoorsteenveger. Ik vrees dat ik ouderwetser ben dan mijn publiek.

=====================================================================


[Alle namen om privacyredenen gefingeerd]

5 opmerkingen:

  1. Genoten van deze stukjes van je op Facebook!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, ik ook. Heel ontroerend. En wat fijn dat ze alweer zo uitkijken naar de volgende keer...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kwam je bij Mirjam tegen. Leuk blog heb je en je schrijft leuk! Vooral om die laatste zin moest ik erg lachen, dat je ouderwetser bent dan je publiek :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben je gaan volgen, maar op naam van mijn dochter zie ik nu :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een heerlijk verhaal, ik ga je volgen. Groetjes El

    BeantwoordenVerwijderen