"Hij reageert toch niet"

"Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" rijmt de dementerende dame in rolstoel, terwijl ze met een stofdoek de kast van mijn gitaar oppoetst, als ware het een spiegel. Heel voorzichtig durft ze later ook haar vingers over de snaren te laten glijden. En dan over de stof van mijn outfit: "Wat een mooie jurk!"

"Blijf maar bij hem uit de buurt. Hij heeft een pesthumeur en kan je zo een pets verkopen," fluistert de verpleegster waarschuwend, doelend op de meneer die met zijn ogen stijf dicht stommetje zit te spelen. Dezelfde meneer die nog geen kwartier later met pretoogjes om me heen danst, en enthousiast meezingt met mij en mijn gitaar: "Que sera sera, whatever will be, will be," "Twee dotten van motten, in mijn ouwe jas," "Daar aan de waterkant" en "Hup zei m'n simmetje daar gaat 'ie weer.."

"Hij reageert toch niet," zegt de zoon over zijn vader. De vader die zowaar een paar regeltjes meezingt, en dan, als we zeggen dat we weer moeten gaan, meedeelt dat hij nog wel twee liedjes wil horen. Mijn clownsmaatje krijgt zelfs een hapje van zijn kibbeling aangeboden.

En mijn nieuwe speelkat Olaf? Die mag het hele optreden lang bij een mevrouw op schoot liggen en wordt heerlijk geaaid en gekroeld.

Wat een mooi vak, contactclown voor de zorg!