Blije dag 34 t/m 37: Priveconcert, macaronikunst, herfstommetje en chocola

Dag 34

Mijn vriendin Ruth schrijft zelf liedjes. Ze huurt een conservatoriumstudent in om er pianobegeleiding bij te schrijven. Toen ze dit weekend bij me logeerde kropen we op zondagochtend achter de piano in onze gemeenschappelijke ruimte. Haar stem en de pianomuziek weerkaatsten tegen de hoge lemen muren. Het klonk zo hemels dat ik er een brok van in de keel kreeg. Nog leuker werd het toen we tweede stemmen verzonnen en ik mocht meezingen.

En ik mocht bij Firma Fluitekruid eten en logeren. Dat was ook leuk natuurlijk!

Dag 35

Het groen in Rotterdam tekent schraal af tegen de natuurlijke omgeving waar ik nu woon, maar toen ik maandag langs de Heemraadsingel liep omdat ik in de verkeerde tram was gaan zitten was ik toch ook best onder de indruk.

Dag 36

Ik vind het altijd leuk als cliënten zelf met creatieve ideeën komen die ze ten uitvoer willen brengen. Cliënt E. had op Instagram servies- en glaswerk gezien dat met macaroni was versierd en vervolgens met zilververf bespoten. Dat wilden zij en cliënt J. wel uitproberen. Ik deed met ze mee. Heerlijk meditatief, zo'n uurtje macaroni plakken.

Dag 37

Ik: "Ik weet niet zo goed wat ik van vandaag moet noemen."
Vriend: "Zal ik je dan even een chocolaatje komen brengen?"

Vriend: "Sta ik eindelijk in je 100 dagen..."

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 33: Dixit tijdens een extra uurtje nacht

Half elf 's avonds. Jurjen hing al van moeheid met zijn hoofd op tafel en logee Ruth had haar slaapplekje al ingericht. Logees Maarten en Marijke lurkten aan hun welterustenthee.

"Maar hoe gaat dat spelletje nou?"
" Ach, we kunnen wel even een ronde van vijf minuutjes doen..."

En toen was het opeens half twee 's nachts.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 32: Lichtpuntjes achteraf

Ik had me verheugd op vandaag, omdat ik een vrije dag zou hebben en ik alle Belangrijke Dingen gisteren al geregeld dacht te hebben. Lekker urenlang op de bank hangen met een boek, dat wilde ik het liefste. Zou ik daar de rust voor vinden?

Nee dus. Ik ging toch twee wassen draaien, btw-aangifte doen, allerlei rekeningen betalen (nu mijn salaris binnen is), opruimen, afwassen, boodschappen doen, regeldingen doen op internet, blijven hangen op internet, ... en toen was opeens de dag om.

Maar zelfs dan, nu ik in mijn 24-uursgeheugen graaf kan ik er toch wel wat lichtpuntjes uitpersen:
- De foto's op internet van Syrische vluchtelingen die rozen uitdelen op verschillende Nederlandse stations.
- Een journalist van een bekende nieuwssite die me mailt of hij me mag interviewen voor een portrettenserie over "mooie mensen met verhalen die een positieve boost geven." Ahum. 
- Samen met Jurjen een rampenfilm kijken over een familie die uiteengerukt wordt door de tsunami. Maar het loopt goed af, dus ik mag het met goed fatsoen als lichtpuntje opnemen in mijn lijst.
- Hooggeëerd kattenbezoek.
- Op weg naar de supermarkt voor het eerst langs de weggeefboekenkast in een voorzieningencentrum, een paar boeken brengen en een stapeltje mee terug genomen.

O, was eigenlijk best een puike dag, toch? En zal ik dan nu nog even op bed gaan liggen met een boekjzzzzzzzzzzzzzzz...

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------  

Blije dag 31: Schootkatten

Kattenalarm! Ja sorry mensen, alweer een kattenfoto. Maar zeg nou zelf: wat is er leuker dan een kat op schoot? Bij afwezigheid van eigen katten mag dat ook best een buurkat zijn.

En toen bovenstaand exemplaar weer naar buiten wilde, sprong zijn zusje over hem heen naar binnen om dezelfde positie in te nemen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 30: Clownen voor ernstig meervoudig beperkten

Ik ben clown. Niet zo'n grappen-en-grollen-bananeschil-clown, maar een clown die zich richt op dementerenden en verstandelijk gehandicapten. Een contactclown die mensen die in hun eigen wereldje verzonken zijn een moment van contact en plezier wil brengen.

Gisteren was ik met vier andere contactclowns uitgenodigd bij een enorme zorginstelling in Apeldoorn. We bezochten drie groepen mensen met een ernstig meervoudige beperking. Mensen in rolstoelen met vergroeide ledematen en rompen, die niet kunnen spreken maar wel soms met harde kreten of tandengeknars van zich laten horen.

Een paar mooie momenten:

Terwijl ik probeerde contact te maken met een man die alleen "prrrrr" zei, zag ik dat een man aan de overkant van de kamer lachend naar me zat te kijken, met een enorme bijna-tandeloze lach. Uitzonderlijk, want veel mensen met een ernstig meervoudige beperking krijgen niet echt mee wat er twee meter buiten hun gezichtsveld gebeurt. Ik zwaaide even naar hem en riep "Hallo!" Hij zwaaide terug. Ik zwaaide weer, hij zwaaide terug. Zwaaiend liep ik op hem af. Zijn hand bleef in de lucht hangen. Voorzichtig bracht ik mijn hand naar zijn hand toe. Toen onze handen elkaar bijna raakten gaf hij opeens een enorme pets tegen mijn hand. Daar moest hij erg om lachen, dus dat succesverhaal herhaalden we nog een paar keer. Ik begon er "Papegaaitje leef je nog" bij te zingen. Bij de "Eja deja poef!" prikte ik voorzichtig in zijn buik (op een van de weinige plekjes waar zijn trui niet doorweekt was van speeksel). Zijn gezicht liep over van verbazing en verwarring, wat moest hij daar nou mee? Dus nog maar een keertje...

Heftig bewoog de rolstoel heen en weer toen ik voor haar stond en een liedje speelde op mijn guitalele. De wielen kwamen los van de grond, zo zat de mevrouw te schudden van plezier. Een andere mevrouw gooide met een enorme lach haar armen de lucht in en wierp zich in haar stoel van links naar rechts, (bijna) op de maat van de muziek.

De mevrouw bij wie ik stond moest opeens niezen. Clown Toon snelde toe. Samen moesten wij zogenaamd hard niezen. De mevrouw schaterde het uit. Elke keer. Clown Toon haalde een dun voile sjaaltje tevoorschijn om zogenaamd haar neus mee af te vegen. Liefdevol streek hij het sjaaltje langs haar neus. Langs haar oor. Over haar hoofd. En over dat van de buurman. Ik nam het sjaaltje over en speelde verder. Ik legde het over mijn eigen hoofd heen en bracht mijn hoofd naar haar toe. Met de weinige controle die ze over haar handen had wist ze het op te tillen en naar binnen te gluren. Kiekeboe!

Toen het tijd was om te gaan zette ik, met mijn guitalele en met gezang, spontaan "De uil zat in de olmen" in. Langzaam namen de andere clowns afscheid van de mensen met wie ze aan het spelen waren en kwamen ze achter me aan, als ware ik de rattenvanger van Hamelen. Er ontstond een vijfstemmig samenzang dat warempel nog ontzettend goed klonk ook, hoe simpel het lied ook mocht zijn. We liepen een paar rondjes door de ruimte en toen de deur uit. Door de gang. Door de achterdeur naar buiten, nog steeds zingend. In jubelstemming, omdat ook dit derde optreden weer zulke mooie contactmomenten had opgeleverd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 29: Poen

Yes, m'n toeslagen zijn binnen, wat heb ik de dagen afgeteld tot de 20ste! Toegegeven, het stimuleerde m'n creativiteit om een minimumweek te houden en überzuinig te doen met mijn laatste centen, maar weer kunnen pinnen en boodschappen doen is toch ook wel errug fijn.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 28: Boek in bad

Hoe decadent: na een werkdag meteen met een boek in bad plonzen. Leve de logeerkamer van mijn oude Rotterdamse woongemeenschap.

En nog decadenter: deze foto is eigenlijk geschiedvervalsing, want hij is al een dag eerder gemaakt. Toen ik dus ook al met een boek in bad lag te dobberen. Op dag 28 lag ik eigenlijk in een rood badzoutwatertje ("Rücken & Schulter") en was ik dik honderd pagina's verder in het boek. Overigens een doldwaas boek van een Engelsman die halverwege de jaren negentig met een koelkast door Ierland lift.

Maar op mijn werk had ik ook heus allerlei blije momentjes hoor. Gelukkig maar, anders val ik door de mand als ik beweer dat ik een droombaan heb. Zo paradeerden we met drie mollige dames over de catwalk, had ik een komisch woordenloos onderonsje meteen vrouw met afasie, showden mijn clienten hun dancemoves op Popcorn en zongen we luidkeels "I just called to say I love youuuuu."

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 27: Wok to go (and to enjoy)

Jurjen en ik reisden zondag naar Rotterdam omdat onze oude woongemeenschap een Vaarwelkom voor ons organiseerde: volgens de traditie vindt er een- of tweemaal per jaar een feestelijke borrel plaats om vertrekkers en nieuwkomers in het zonnetje te zetten. Toen het aan het begin van de avond was afgelopen sprintte Jurjen naar onze favoriete wokkiewok voor een wokmaaltijd. Ik weet niet hoe ze het doen, maar die tofu daar smaakt altijd naar gebakken banaan. Bij mij ging er mijn favoriete pindasaus overheen. Op de foto zie je Jurjens geniethoofd. Dat moet met de ogen dicht.

Na het eten vertrok Jurjen weer naar Lent. Ik installeerde me in de logeerkamer van de woongemeenschap voor een nieuwe werktweedaagse in Rotterdam.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 26: Gelapte ramen

"Zal ik jouw ramen ook even lappen?"

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 25: Een middagje asielzoekerscentrum

"Shai, shai nana, kahwa!" riep ik in mijn beste Arabisch. "Thank you! Dankoewel!" glimlachten de vluchtelingen terug, nadat ze een bekertje hadden gevuld met thee, verse muntthee of oploskoffie. En heel veel suiker. Het is maar een simpel gebaar, maar de door centrumbewoners beschilderde theekar van stichting De Vrolijkheid is altijd een succes.

De teken- en schilderworkshop was dat op zich ook wel. Als je door de verf-op-tafels-kleren-en-vloer heen kon kijken, en je het niet erg vond dat de deelnemers zich niet precies aan de workshopopdracht hielden. Er zijn op het moment maar weinig kinderen in het asielzoekerscentrum, maar ik vond het prachtig om te zien hoe ook volwassenen spontaan aanschoven en geconcentreerd zaten te tekenen en te schilderen.

Een Eritrese jongen werkte aan een enorme Eritrese vlag, terwijl zijn vriend een groot cartoonesk portret tekende. Een potige man vol tattoos tekende een lieflijk bosje bloemen met een vogel erbij. Een gesluierde vrouw van middelbare leeftijd zat bootjes te vouwen van gekleurd papier. Naast haar zat een meneer heel gedetailleerd aan een kaart van Irak te werken, met in het Arabisch een uitgebreide legenda en uitleg erbij: zwart was ISIS-gebied, groen was Koerdistan, in een ander gebied was Iran de baas, in weer een ander gebied "was iedereen al dood." Een helder geel middenstuk gaf Bagdad aan: "Alleen dat is nog Irak."

Een Syriër wees trots naar zijn twee kunstwerken: een hart met het woord "Syria" er in, en een lieflijk bootje op zee. "Welke zee is dat?" vroeg ik, "De zee van Nederland? De Noordzee?" "Ja, de zee van Amsterdam."

"Heeft iemand net deze tekening zitten maken?" vroeg een jongen van in de twintig. Hij wees naar de tekening van het bootje op zee. "Bad memories, really bad memories!" vervolgde hij hoofdschuddend, en in gebroken Engels vertelde hij hoe hij drie keer had geprobeerd de oversteek van Turkije naar Griekenland te maken. Tweemaal was de boot gekapseisd en had de Turkse kustwacht ze teruggehaald.

Een jongetje van rond de tien werkte wel een uur in opperste concentratie aan een groot rood hart met een gezicht. Om rustig te kunnen werken nam hij een plekje op de grond in. Als je goed kijkt zie je een voetafdruk in het rood staan. Dat is mijn voet, want ik had dat schilderij op de grond natuurlijk te laat in de smiezen. Hij was alsnog zo blij met het resultaat dat het niet aan de muur in de recreatieruimte mocht komen te hangen. Nee, deze ging mee naar 'huis'.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------


"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  

------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 24: Afvinken

Vandaag weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet laten zien als geluksmoment. Aan het eind van de dag ben ik eigenlijk het meest blij dat ik een paar dingen van mijn to-do lijst heb kunnen strepen die er al een poosje opstonden: naar de stad gaan om haarverf te kopen; vervolgens mijn uitgroei-haar verven zodat ik weer kan doen of ik een jonge blom ben; declaraties indienen om mijn lege rekening wat te spekken; de knoop doorhakken dat we dit jaar weer een Geefmaand November organiseren; en al dat fruit dat zich uit mijn bio-fruitpakket heeft opgestapeld door de slowjuicer halen en dan het sap invriezen. Ik liet even bevallig een glaasje mandarijnensap op mijn kastje poseren.

Mijn eerste blijegupmoment was vanochtend. Omdat ik geen winterbroeken meer had kocht ik er twee via Marktplaats, en ik kreeg ze keurig in een oude schoenendoos geleverd. Een van de broeken zat als gegoten. Dat liet ik de verkoopster gisteren dan ook weten.

Vandaag stuurde ik er een berichtje achteraan. Dat de doos ook als gegoten zat. Aldus de buurkat. Foto erbij. Ik moest zelf wel om mijn grapje gniffelen, maar wist niet of het in goede aarde zou vallen. Ik moest nog harder gniffelen toen ik als reactie terugkreeg dat mijn mail "een lang gerekt ahhhhhhh, en een hele grote glimlach" had ontlokt.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------  

Blije dag 23: Undateables

Daar komt mijn innerlijke oma weer om de hoek kijken: als ik maandag en dinsdag in Rotterdam heb gewerkt, is woensdag bij voorkeur een luierdag (van het werkwoord luieren, niet de incontinentieluier die je misschien met oma associeert). Wasje draaien, boodschappen doen, mails beantwoorden, en dan hebben we de hoofdactiviteiten wel zo'n beetje gehad.

Vandaag heb ik uitgeslapen tot 10.30. Voor die tijd deed ik af en toe een oogje open, maar omdat het zo donker was dacht ik dat het nog vroeg was. En draaide ik me nog maar eens om. Maar het bleek gewoon een grijze miezerregendag. Een mooi excuus om binnen te blijven. Ik moest sowieso thuisblijven omdat ik een RTL-filmploeg zou ontvangen die wat beelden wilden schieten (O ja, ik woon bijzonder, dat vergeet ik vaak).

Het blijste gevoel van die dag overviel me tegen middernacht, toen ik via internet de laatste uitzending van Undateables bekeek. Prachtige voyeuristische tv. Ik moet er niet aan denken op date te moeten met een camera erbij, maar ik heb er geen problemen mee om met anderen mee te gluren. Ik smolt bij het schattige bijna-koppel op bovenstaande foto. De vlinders waren bijna zichtbaar, zoveel moois broeide er tussen hen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------  

Blije dag 22: Zeilen met clienten

 

Heb ik een leuke baan? Ja, ik heb een leuke baan! Vooral op dagen zoals deze, als een groepje cliënten-met-hersenletsel uitgenodigd is om te zeilen op de Kralingse Plas en ik mee mag als begeleider. Dat allemaal dankzij Stichting Plons, die mensen met een beperking de mogelijkheid biedt om (kostenloos) een zeiltochtje te maken. Een dame met MS werd met een tillift op de voorplecht van een speedboot gehesen, een halfzijdig verlamde man werd in de zeilboot getakeld. De anderen, inclusief ikzelf, kregen een zitkussentje en mochten heerlijk achterover zitten, terwijl de vrijwilligers van de stichting ons over de plas joegen.

"I am sailing, I am sailing! Home again, across the..." O nee. "Doe maar thuis," reageerde mijn bootgenoot toen ik spontaan in zeemansliedjes uitbarstte.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 21: Puf!

 

"He, ik heb nog puf!!" constateerde ik verbaasd toen ik om 16.30 de deur van het werk uitstapte (en daarbij dit paradijselijke uitzicht op Crooswijk had, maar dat terzijde). De afgelopen weken was ik de maandagochtend om 6.30 op de trein gestapt teneinde om 9.00 op mijn werk in Rotterdam te zijn. Dan kan je me aan het eind van de dag echt opvegen. Als ik weet dat ik zo vroeg moet opstaan om de trein te halen slaap ik namelijk ook nog eens heel slecht. Of zelfs helemaal niet.

Vannacht had ik in Rotterdam overnacht en kon ik 'uitslapen'. Aan het eind van de werkdag had ik warempel energie over! Ik had nog een eindeloze avond helemaal voor mezelf, in mijn maandagse logeerhuis. Die vulde ik met op m'n gemakkie naar de tram kuieren, in het station bij de boekhandel rondneuzen, boodschapjes doen voor het avondeten, een programmaatje kijken op mijn smartphone en met lezen (de verleiding was groot 'boekje lezen' te zeggen maar dat zouden drie verkleinwoordjes op een rij zijn). Maar vooral dat eerste moment, dat besef een avond met eindeloze mogelijkheden voor me te hebben, was mooi.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Blije dag 20: Bijkom-badderen

Mijn innerlijke oma, ik heb haar geaccepteerd. Ik weet dat ik fikse plekken in mijn agenda leeg moet laten om aan de oplader te liggen, anders ben ik niet meer te genieten. Na een dag clownen in Zeist en een dag vluchtelingkinderen schminken in Amsterdam had ik de zondag dan ook wijselijk vrijgehouden voor er maandag en dinsdag weer gewerkt moest worden.

Maar toen kwam er donderdag opeens een sms van mijn broer, of we zondag zijn verjaardag kwamen vieren met een lunch en een wandeling. Ik moest even slikken. Omdat ik weet dat hij moeilijke tijden doormaakt na de breuk met zijn vriendin stemde ik toch in. Maar dan met een hopelijk gulden middenweg: afspreken op een plek die voor mij makkelijk bereisbaar is, en dan alleen lunchen. Zutphen werd het.

Die ochtend waren al mijn zintuigen aan rust toe. Elk geluid was mijn oren teveel, elke beweging deed pijn aan mijn ogen, elke aanraking brandde op mijn huid. Het uitje Zutphen ervoer ik als vanuit een dikke mist. En thuisgekomen in Lent moest er nog veel huishoudelijks en administratiefs gebeuren voor ik de deur achter me dicht kon trekken om naar Rotterdam af te reizen. Er zat een luide oerschreeuw in me, een bubbel opgekropte stress, die ik er niet uit durfde te laten. Later kwam hij toch, maar dan als tranen. Autisten, ik snapte ze opeens zo goed, niet anders kunnen dan schreeuwen of beuken om de overdaad aan zintuiglijke prikkels het lijf uit te werken.

Op het nippertje haalde ik de trein naar Rotterdam, waar ik zou overnachten om de ochtend erna om 9 uur op mijn werk te kunnen verschijnen. Voor de komende tien uur behoorde de logeerkamer van mijn oude woongemeenschap mij toe. Ik liet het bad vollopen, gooide er een zakje badzout uit Mannheim bij en liet me er in glijden. Met een boek en wasabinootjes (die zo lekker zeer doen in je neus, alsof je in een chloorzwembad je neus ophaalt).

En alle moeheid en stress mochten er uit...

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 19: Vluchtelingkinderen schminken

Foto: facebookpagina UAF

Het UAF Vluchtelingenfonds ondersteunt vluchtelingstudenten bij het volgen van een hbo- of wo-studie. Elk jaar in oktober worden alle studenten die dat jaar hun bul hebben behaald feestelijk onthaald. Velen hebben in het thuisland ook al gestudeerd en zijn al wat ouder dan de gemiddelde Nederlandse afstudeerder. En daar hoort soms bij: al in het bezit van kindergrut. Dat kindergrut heeft weinig boodschap aan een middag vol speeches en officiële handelingen, en daarom wordt hen tijdens zo'n afstudeerfeest een alternatief programma aangeboden. Zodra de plechtigheden overgaan in borrelen en dansen voegen zij zich weer bij hun ouders.

Voor het derde jaar op rij was het studievriendin Marieke (hier haar blog!) die de organisatie van het kinderprogramma op zich nam. En daar bofte ik mee, want dan nodigt ze mij uit om te komen schminken. Vroeg in de ochtend toog ik zaterdag met twee tassen vol schminkbenodigdheden naar de Rode Hoed in Amsterdam.

'Wachtlijst' voor het schminken

Sinds ik deze zomer ontdekte dat ik nog veel te langzaam schmink om me in de professionele schminkwereld staande te houden lijd ik een beetje aan schminkfaalangst. Ik wimpelde al enkele schminkaanvragen met een smoesje af. Hoe blij was ik dan ook toen ik zaterdag een kwartier voor eindtijd besefte dat werkelijk alle kinderen geschminkt waren. (Op eentje na, die niet wilde, en je kan zo'n kind dan moeilijk vastbinden en een spons in het gezicht drukken. Maar daar tegenover stond dat een moeder en een vrijwilliger weer wel wilden.) En dat ik mezelf niet eens in een bezweet en besmeurd schminkmonster had getransformeerd, iets waar ik normaal in uitblink.

Ik had deze dag gekozen voor eenvoudigere ontwerpen en wat minder perfectionisme. Voor mij eng, maar de blijdschap van de kinderen bleek er helemaal niet minder om te zijn. De complimentjes van volwassenen ook niet. Ik durf weer te schminken! (Denk ik.)

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 18: Zingen met dementerenden

"Pinda pinda, lekka lekka, als je maar vijf centen biedt," "Op de grote stille heide, dwaalt een herder eenzaam rond," "Er zaten twee motten in mijn ouwe jas", "Ik heb je voor het eerst ontmoet, daar aan de waterkant," "Heel veel jaren geleden op de diligence reed trots en fier een knappe postiljon," "Heerlijk land van mijn dromen," "Klein vogelijn op groene tak wat zingt g'een lustig lied," "In 't stille dal, in 't groene dal," "My Sarie Marais is so ver van my af," "Hier's ek weer met my rooirok voor jou deur," "Af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe," "Ach Margrietje de rozen zullen bloeien," "Zij dronk ranja met een rietje," "Ik wil klapper, klappermelk met suiker," "Wie is Loesje, wie is toch dat snoesje," "Je bent niet mooi, je bent geen knappe vrouw," "Zij kon het lonken niet laten"...

Vandaag was ik samen met drie ex-klasgenoten van mijn contactclownopleiding te gast in een woonzorgcentrum in Zeist. Ik koos ervoor niet echt clown te spelen, maar de hele middag liedjes te zingen en guitalele te spelen. Ik had flink mijn best gedaan een repertoire aan oude liedjes op te sporen en in te studeren, maar had van tevoren geen idee hoe ze zouden vallen en of de mensen ze zouden kennen.

Man o man, wat genoot ik ervan om te zien hoe ouderen zaten te stralen en uit volle borst meezongen!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------  

Blije dag 17: Weer warm water!

Toen ik thuiskwam vanmiddag klonk er een diepe brom door mijn huis. Een brom die me in de gordijnen joeg toen ik hier net kwam wonen, maar die nu opeens heel gezellig klonk. Hij vertelde me namelijk dat ik ein-de-lijk weer warm water heb! Na drie monteurs in zes weken.

Leuk detail namelijk: ieder huis heeft een ventilatiesysteem, en de warmte uit afgezogen lucht wordt gebruikt om ons water te verwarmen. Tenzij die ventilator dus de geest geeft, dan warmt het water niet meer op.

Ik heb zojuist een gloeiend hete douche genomen (ik ben nog net niet rijp voor het brandwondencentrum). Heerlijk!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 16: Inzameling voor vluchtelingen

Bij de ingang van de enige supermarkt van Lent stonden mensen boodschappen in te zamelen voor de 100 Eritrese statushouders die hier onderdak krijgen. Het initiatief ontroerde mij. De nieuwkomers krijgen ieder een pakketje typisch Hollandse producten. Ik droeg een pot pindakaas en een pak appelsap bij.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Blije dag 15: Anekdotes

Een tafel vol lekkers van een bakkerij waar mensen met een beperking werken. En dat ter ere van het afscheid van een collega. Het leukste moment? Samen anekdotes oprakelen! Want in een dagbestedingscentrum voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel maak je door de jaren heen heel wat mee.

(Maar het leukste moment deze dag was eigenlijk toen ik de terugreis en de bewonersvergadering had overleefd en 's avonds gewoon weer in eigen huis was, met de buurkat op bezoek).

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------
 

Blije dag 14: Logeerhuis

Eind april verhuisde ik van Rotterdam naar het Nijmeegse Lent. Van tevoren maakte ik me veel zorgen of ik in mijn nieuwe omgeving wel een baan zou kunnen vinden. Moest ik nou én een huis bouwen, én de pr rond de opening van onze wijk verzorgen, én klussen in mijn nieuwe huis, én een verhuizing organiseren, en tegelijkertijd ook nog solliciteren?

Op een dag sloeg ik aan het rekenen en puzzelen, en besloot ik dat ik me niet langer druk zou maken. Ik zou gewoon voorlopig in Rotterdam blijven werken en dan zonder druk een nieuwe baan zoeken. Geen ideale situatie, en financieel krap, maar het zou allemaal net moeten kunnen. Die realisatie gaf me rust.

Nu ben ik al ruim vijf maanden forens. Ik werk maandag en dinsdag, en zoek dan een overnachtingsplek voor de maandagnacht, en als het even kan ook de zondagnacht. Dat zoeken naar overnachtingsplekken vind ik wel stressvol, en soms moest ik uitwijken naar een dure b&b of airbnb-kamer.

Maar... er bleek nog zo'n zot te bestaan. Via een buurvrouw kwam ik in contact met een jongen die in Rotterdam woont en in Nijmegen werkt. We besloten een nacht per week aan woningruil te doen! Afgelopen maandag ging ik voor het eerst op weg naar zijn woning in een straat vol multiculti-winkeltjes. Ik voelde een gezonde spanning toen ik de sleutel in het slot stak. Mijn nieuwe maandaghuis!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------
 

Blije dag 13: "Ik woon hier"

De woongemeenschap waar ik woon draait wekelijks een zondagscafé waar ook mensen uit de buurt en toevallige voorbijgangers welkom zijn. Ik wilde vandaag eigenlijk besteden aan cocoonen, rommelen, to do-ijstjes afwerken, schoonmaken en opruimen, maar toen zag ik op een facebookfoto dat er heerlijk ogende taart en koekjes op me te wachten stonden. Gebakken door bewoners en helemaal verantwoord en veganistisch enzo.

Ik schoof aan voor een stukje vega-kwarktaart en een cappuccino en kwam in gesprek met een paar bezoekers. Een vrouw herkende me van een feestdag op het asielzoekerscentrum, waar zij met de kleintjes muziek maakte en ik aan het schminken was. "Ik woon hier," zei ik. En terwijl ik over het project vertelde borrelde er plots een gevoel van trots op, en het besef hoe bijzonder mijn woonplek eigenlijk is.

Dat wil ik nog wel eens vergeten nu het leven hier al zo gewoontjes lijkt.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Blije dag 12: Slome zaterdagochtend

Dat was genieten, waarschijnlijk juist omdat vriend en ik dat niet zo vaak doen: afbakbroodjes en een mooie film (The Good Lie) op de zaterdagochtend.

Een goeie tweede was de muzikale sessie die spontaan ontstond nadat twee buurtjes hier hadden gegeten. Okee, we speelden allemaal door elkaar heen dus het klonk nergens naar, maar toen mijn fluiten en gitaren tevoorschijn kwamen kreeg ik wel opeens de kriebels om weer vaker muziek te gaan maken.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Blije dag 11: De clown uithangen

Vandaag was ik als clown Mia op bezoek in Apeldoorn. Twee begeleidsters op een dagbestedingscentrum waren respectievelijk 40 en 12,5 jaar in dienst, en om dat te vieren waren twee contactclowns uitgenodigd. Heel spannend, want ik kende mijn mede-clown niet en had ook geen idee op wat voor groep we terecht zouden komen. Mijn guitalele, kruising tussen gitaar en ukelele, was mijn houvast. Ik ging de zwaar verstandelijk beperkte clienten af en zong eenvoudige liedjes, en er ontstonden hele mooie contactmomentjes. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Blije dag 10: Poezenbeest

Vandaag stond ik mezelf een bijkomdag toe. Niets gezelliger dan als de buurkat dan met me meedoet. Ik word al helemaal week als ik dat beest zie.

(O help, hoe vaak gaat die kat dan nog voorbij komen tijdens deze 100 dagen?)

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Blije dag 4 t/m 9: Naar Duitsland en terug

Toen ik zo'n twaalf jaar geleden een antropologisch afstudeeronderzoek deed onder Afghaanse vluchtelingen in Duitsland leerde ik M. kennen, een Afghaanse studente van mijn leeftijd. Het klikte meteen. En we hielden contact. Haar mannenkeuze bleek niet zo geweldig, maar ze hield er wel twee hele leuke kinderen aan over.

Drie maanden nadat ze bij mij een weekje vakantie hadden gevierd kwam het nieuws: bij Liya van amper 4 was leukemie geconstateerd. Als het drie weken later was ontdekt had ze niet meer geleefd. De wereld stond op z'n kop: M. en dochtertje kwamen in het ziekenhuis te wonen, haar baan in het speciaal onderwijs werd tijdelijk stopgezet, en voor zoontje Kian moest gedurende de ziekenhuisopnames ander onderdak gevonden worden. In de afgelopen maanden ben ik er veel te weinig voor ze geweest. Het was de hoogste tijd ze op te zoeken. Mijn vriend Jurjen ging een weekend mee, ik zou iets langer blijven. Ondanks de treurige reden van onze reis ik besloten er toch een soort van vakantie van te maken. En om gewoon door te gaan met dagelijkse geluksmomenten verzamelen.

Dag 4

Ik krijg Sehnsucht als ik een poos niet in Duitsland geweest ben. Dan verlang ik naar Brezels, naar de taal, naar de pittoreske pastelkleurige huisjes, naar de weidsheid van het landschap. In de trein begon het echte vakantiegevoel: bij bergen, hellingen met wijnstruiken en poepige anton pieck-dorpjes langs de Rijn. We waren de mooiste plekjes al voorbij toen ik bedacht dat ik er een foto van moest maken.

Dag 5

Jurjen is erg goed in kinderen opjutten en zelf ook weer een wild kind worden. Er is waarschijnlijk nooit eerder zo veel gerend, gelachen en gespeeld op de Mannheimer oncologie-afdeling. Ik vond even een rustig voorleesmoment voor de boel weer op stelten werd gezet. Liya kende het hele verhaal al van voor naar achter en weer terug, maar dat deerde niks. Ook namen we op mijn telefoon een paar filmpjes op, waarbij we elkaar ondervroegen.

Dag 6 

De kleine buddha werd vandaag voor een paar dagen uit het ziekenhuis ontslagen en wilde niet veel meer dan voor de tv hangen. Terwijl Jurjen naar de trein werd gebracht keken wij samen een stuk van de film Sammys Abenteuer (Around the world in 50 years), en speelden we verstoppertje en dierentuintje.

Dag 7

Petje af voor alle vaders en moeders, vooral de alleenstaande. Na een paar dagen non-stop kindergeschreeuw, -gespeel en -gejammer voelde het als de hoogste vorm van vrijheid om even een uurtje alleen de deur uit te gaan. Onder het mom "Eco-producten zijn hier veel goedkoper" kneep ik er tussenuit naar de DM. Het is trouwens nog waar ook.

Dag 8 

Ik wilde niet rechtstreeks weer terug naar Nederland en had een nachtje in Koblenz geboekt. Ik zat al in de trein toen ik ontdekte dat je maar tot 18:00 in het hotel kon inchecken. Ik zou om 17:41 aankomen, de trein gooide daar nog 8 minuten vertraging bovenop. Dus in plaats van te genieten van het uitzicht zat ik alleen maar op de klok te kijken... Maar ik haalde het! (al koos ik ervoor deze foto pas na het inchecken te maken). Hallo Koblenz! 

Dag 9

Urenlang sjokte ik door Koblenz, en af en toe maakte ik foto's waarvan ik dacht 'Dit zal dan misschien mijn geluksmoment van vandaag wel zijn'. Maar toen ik na een lange reis weer voor de deur van mijn eigen deur stond voelde ik het opeens écht, dat gevoel van geluk dat door mij lichaam sijpelde. Heerlijk, weer thuis!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kan jij blij zijn voor 100 dagen in een rij?" Die uitdaging wilde ik wel aangaan! #100happydays  
-------------------------------------------------------------------------------------------------